69. There's a little bit of devil in her angel eyes

Nawet nie zorientowałam się, kiedy zajechałam pod Hell House. Znałam drogę na pamięć, przez co jechałam dosyć instynktownie. Wiadomość, że wreszcie byliśmy wolni dodawała mi skrzydeł. Uśmiechałam się sama do siebie, nadal po części w to nie wierząc. Wszystkie moje kłopoty zdawały się wyparować. Niestety tylko złudnie…

                Zamknęłam samochód, odruchowo przeczesując włosy palcami. Joy zdawała się powoli odlatywać. To cud, że jeszcze trzymała się na nogach. Pomogłam jej przejść przez zabrudzoną werandę, aby przypadkiem nie zawadziła o porozwalane butelki. Zdecydowanie przekręciłam klamkę, otwierając drzwi. Jak zwykle nikt ich nie zamknął. Weszłyśmy do środka, zastając w salonie Stevena i Lily. Siedzieli na kanapie, żywo o czymś dyskutując. Adler nawet, o dziwo, wyglądał na trzeźwego.

                – Duff jest u siebie? – spytała Joy. Jej głos nieco przypomniał bełkot.

                Blondyn kiwnął głową, zbytnio nie przejmując się moją towarzyszką. Zamiast tego z powrotem obdarzył Śnieżkę troskliwym spojrzeniem. Tak, chyba nigdy się do niej nie przekonam. Już prędzej zaprzyjaźniłabym się z Hope. Tamta przynajmniej miała charakterek. O tak, temperamentem nie przewyższała nikogo.

                – Możesz mu przekazać, że przyszedł wróg publiczny numer jeden – prychnęłam, puszczając jej ramię.

                Zdawało się, że moja wypowiedź już nie do końca do niej dotarła. Uśmiechnęła się szeroko, zmierzając w stronę schodów. Starała się poruszać z gracją, chociaż nie dało się nie zauważyć, iż odrobinę się chwiała. Wypite promile zaczynały dawać o sobie znać.

                Odprowadziłam ją wzorkiem niemal na samą górę. Podeszłam bliżej tej dwójki, siadając na drugim końcu kanapy. Wyciągnęłam nogi na niezbyt wygodne obicie, opierając głowę na dłoni. Zamieniłam się w słuch, nie chcąc im zbytnio przeszkadzać.

                – Przyszłaś z czymś konkretnym czy po prostu się stęskniłaś? – spytał, nie kryjąc chłodu, który wypełniał jego głos. To było aż niepodobne do Stevena.

                Zmarszczyłam czoło, uśmiechając się ironicznie. Czyżby to była aluzja, żebym sobie już poszła? Wiedziałam, że byłam tutaj niemile widziana przez Duffa, ale nie sądziłam, iż przez resztę też. Przecież Rose ostatnio mówił coś innego.

                – Chciałam, żebyście dokończyli rozmowę – wytłumaczyłam, dłonią zachęcając ich do kontynuacji. – Nie lubię przeszkadzać.

                – Nie przeszkadzasz – zaoponowała Lily, uśmiechając się przyjaźnie.

                Jakoś nie potrafiłam odwzajemnić jej gestu. Wydawał mi się dosyć sztuczny. Z resztą jak cała ta dziewczyna. Steven lubił w niej tę delikatność, dystyngowanie. Aż dziw, że udało jej się wplątać w intrygi Eddiego. Kompletnie nie przypominała typowej prostytutki. Podobno nawet nie cieszyła się zainteresowaniem. Tym lepiej dla niej. Chwilami sposobem bycia przypominała mi poczciwą Melanie Hamilton^*.

                – Chciałam wam tylko powiedzieć, że Eddie zwija swój biznes, ale chyba to już wiecie – poinformowałam, wzrokiem wskazując na Lily, która kurczowo zaciskała palce na dłoni Stevena. Wyglądała, jakby się czymś denerwowała.

                Poderwałam się z miejsca. Zamierzałam udać się na górę. Może zastałabym tam kogoś oprócz Duffa i Joy, z kim mogłabym porozmawiać?

                Steven odruchowo złapał mnie za nadgarstek. Odwróciłam się, patrząc na niego z podejrzliwością. Jego wyraz twarzy przypominał zakłopotanie.

                – Poczekaj – poprosił, powoli i ostrożnie luzując swój uścisk.

                Pokiwałam głową z aprobatą, z powrotem siadając na kanapie. Czułam, że miał mi coś ważnego do przekazania. W końcu zazwyczaj chodził uśmiechnięty od ucha do ucha. Coś ewidentnie musiało być nie tak.

                – Mam do ciebie prośbę – powiedział z trudem, przełykając ślinę. – A właściwie to dwie – dodał, spoglądając na Lily i posyłając jej nikły uśmiech.

                Nie miałam dobrych przeczuć, jeśli chodziło o tę drugą przysługę. Moja niechęć do McKenzie tak naprawdę pochodziła znikąd. Nie lubiłam jej, bo tak. Jeśli miałybyśmy bawić się w Melanie i Scarlett^**, to wolałam wypisać się z tego układu.

                – Zamieniam się w słuch – odparłam, nerwowo zaplatając palce.

                Chłopak westchnął przeciągle, wolnym ramieniem obejmując Lily. Dopiero teraz zauważyłam, że dziewczyna nieznacznie drżała. Coś musiało być na rzeczy. Od razu pomyślałam o najgorszym. Rozchyliłam subtelnie usta, z niecierpliwością czekając, aż coś powie.

                – Powiem prosto z mostu. – Zaśmiał się gorzko. – Do końca miesiąca mamy się wynieść z Hell House. Eddie wyjeżdża, a nas nie stać na czynsz. Nowy właściciel trochę sobie ceni ten dom.

                Dopiero po chwili zorientowałam się, że siedzę z rozczapierzonymi ustami. Oddychałam głęboko, próbując przyswoić sobie to wszystko. Moi przyjaciele mieli wylądować na bruku u progu ich kariery. O zgrozo! Nie mogłam do tego dopuścić, ale jednocześnie nie miałam w mieszkaniu na tyle pokoi, ażeby pomieścić ich wszystkich.

                – To okropne – jęknęłam odruchowo.

                Steven pokiwał głową, zaciskając usta w wąską linię. Sprawiał wrażenie, jakby już zdążył przedyskutować to z resztą. Chciał mnie tylko o tym poinformować. Tylko co z tymi prośbami?

                – Spokojnie, ulica nam nie grozi – uprzedził mnie, uśmiechając się niechętnie. – Ja zatrzymam się u Lily, Duff chce się wkręcić do kolorowej, bo mówiła, że ma dwupokojowe mieszkanie. Izzy oczywiście zamieszka z Hope. Nawet udało nam się przekonać przyrodniego brata Leny, żeby przygarnął Slasha na okres przejściowy. Nie było łatwo, ale się zgodził. Tylko…

                – Tylko co? – weszłam mu w słowo, marszcząc brwi. Doskonale wiedziałam, kogo pominął.

                – Tylko nie mamy co zrobić z Axlem. Mogłabyś go wziąć do siebie? Widzę, że między wami jest już lepiej. Zawiesiliście broń?

                Parsknęłam ironicznym śmiechem. Zaprzestanie kłótni z Rosem było niewykonalne. Nasza cicha rywalizacja trwała, odkąd się rozstaliśmy. W sumie nawet to musiało być dosyć głośne. Może i teraz trochę mi przeszło, ale chyba nie aż tak. Nie zaliczałam się do grona cierpliwych osób, a Axl potrafił dosyć szybko wytrącić mnie z równowagi. Nie potrafiliśmy wytrzymać godziny w jednym pomieszczeniu, co dopiero kliku dni a nawet tygodni.

                Jednak te wszystkie wydarzenia – sprawa z Eddiem, odseparowanie się Rosie nie wyprały ze mnie wszystkich ludzkich odruchów. Bądź co bądź, Axl po części był moim przyjacielem. Jakkolwiek dziwnie to nie brzmiało. Nie mogłam go zostawić na pastwę losu. Miałabym do siebie żal, gdyby coś mu się stało.

                – Może u mnie pomieszkać do powrotu Chrisa – rzuciłam, próbując zachować obojętność. – Nie zakopaliśmy toporu wojennego, ale nie jestem aż taka zła, żeby go wystawić. Jeśli jest na górze, to mogę mu przekazać dobrą nowinę.

                Tak, to bardzo ładnie z mojej strony. Tata byłby zadowolony, że pomagałam staremu przyjacielowi. Mimo iż nie przepadał za Axlem. Większym szacunkiem darzył za to pana Baileya, który z kolei był jeszcze większym dupkiem niż jego pasierb. Jak zazwyczaj świetnie dogadywałam się z Adamem Edwardsem, w tej kwestii nie mogłam go zrozumieć.

                – Tak, ale jest jeszcze jedna sprawa – powiadomił z trudem Steven. Gołym okiem było widać, że nawet nie wiedział, jak się za to zabrać.

                Nachyliłam się nieznacznie, na otuchę posyłając tej dwójce pogodny uśmiech. Trochę wymuszony, ale mniejsza z tym. Nie wiedziałam, o co mogło im chodzić. Ba, nawet się nie domyślałam. Pomimo to zamierzałam przyjąć postawę pomocnej przyjaciółki. W sumie nawet nie musiałam udawać. Zawsze mogli na mnie liczyć i czasami zbytnio to wykorzystywali.

                – Chcemy, żebyś przekonała do czegoś chłopaków – zaczął niepewnie, robiąc niewielkie pauzy na zebranie myśli. – Wiem, że mogę ci zaufać w tej sprawie. Zawsze tak ładnie starasz się nam pomagać. Dlatego pewnie zachowasz się typowo dla ciebie w sytuacji, kiedy…

                – Do rzeczy, Steve! – ponagliłam go, powoli nudząc się jego monologiem, jaka to jestem wspaniała.

                –… zamierzamy się pobrać – dokończył, przenosząc swój wzrok na Lily.

                O dziwo dziewczyna zamiast się uśmiechać, wyglądała na przestraszoną. Nie sądziłam, żeby ślub ze Stevenem był jej pomysłem. Kiedy ostatni raz widziałam ich razem, sprawiała wrażenie kompletnie niezainteresowanej perkusistą. Tak nagle zmieniła zdanie?

                Przez chwilę nie byłam w stanie niczego powiedzieć. Siedziałam z wytrzeszczonymi oczami, zapowietrzając się coraz bardziej. W życiu nie słyszałam bardziej irracjonalnego pomysłu! Nagle zaczęłam się idiotycznie śmiać, jakby jego słowa były najzwyklejszym w świecie żartem. Czułam na sobie ich zdziwione spojrzenia, ale zbytnio mnie to nie obchodziło. Steven miałby założyć rodzinę?

                – Nie dziwę się, że tak zareagowali – wydusiłam z siebie po chwili, opanowując falę śmiechu. – Nigdy w życiu nie słyszałam niczego głupszego. Steven, takich decyzji nie podejmuje się z dnia na dzień!

                – Sądziłem, że wy z Chrisem właśnie tak zrobiliście – podkreślił owy fakt dosyć dosadnie.

                Przygryzłam wargę, kręcąc głową. Miał rację. Pieprzoną rację. Tylko że nie mógł wiedzieć, co czułam, kiedy Pittman wyjeżdżał. Bałam się, iż zostanę sama. Nie mogłam do tego dopuścić. Nie umiałam poradzić sobie z ułożeniem własnych myśli. W dodatku samotność okropnie mnie przytłaczała. Była moim lękiem, wręcz fobią.

                – Vicky, wszystko w porządku? – spytał z troską.

                Odruchowo pokiwałam głową. Dopiero teraz zorientowałam się, że cała drżałam. W dodatku mój oddech nieznacznie przyspieszył. Nie znosiłam reakcji mojego ciała. Na byle jakie bolesne wspomnienie zdawało się nakręcać. To i tak, że nie miałam ataków paniki.

                – Tak – skłamałam, uśmiechając się. – Po prostu trochę się zamyśliłam. Wracając do tematu… 

Przerwałam, przez dłuższą chwilę zatrzymując swoje spojrzenie na delikatnej twarzyczce Lily. Wydawała się zbyt delikatna i za młoda na małżeństwo. Szczególnie z takim specyficznym mężczyzną, jakim był Steven.

– Lily, mogłabyś zostawić nas samych? – spytałam, nieco zaciskając zęby. Nie chciałam, żeby mój głos zbytnio drżał.

Dziewczyna pokiwała głową z aprobatą. Puściła dużą dłoń Adlera, wyswobadzając swoje smukłe ciało z jego opiekuńczego objęcia. Uśmiechnęła się niepewnie, aby już po chwili zniknąć na górze. Zdecydowanie przydałaby się jej chwila samotności na przemyślenie tego wszystkiego. Sprawiała wrażenie robienia dobrej miny do złej gry. Nawet jej chód był spokojny, zdecydowany. Poruszała się z gracją. Tak naprawdę wszystko robiła z gracją. Odzwierciedlała Melanie Hamilton pod prawie każdym względem.

– Coś jeszcze zamierzałaś mi powiedzieć oprócz tego, że to idiotyczny pomysł? – Z transu wyrwał mnie lekko poirytowany głos Stevena. – To i tak, że zechciałaś oszczędzić swoich uwag Lily. To dosyć wrażliwa dziewczyna.

Tyle sama zdążyłam zauważyć. I naprawdę nie rozumiałam, dlaczego chciała wiązać się z kimś taki jak Adler. Kompletnie do siebie nie pasowali. Rosie niby też uchodziła za delikatną i wrażliwą osobę, ale pozowała na zupełnie kogoś innego. Poza tym ona i McKagan byli dla siebie stworzeni.

Wstałam z kanapy, tradycyjnie zaczynając chodzić w kółko. Mój towarzysz już się domyślał, że miałam mu do powiedzenia coś ważnego. Nie umiałam wygłaszać umoralniających gadek na siedząco. W sumie to w ogóle się do nich nie nadawałam. Byłam ostatnią osobą, którą powinno się prosić o radę.

– Nie uważasz, że nieco się pospieszyliście z tą decyzją? – spytałam retorycznie, zakładając ręce na piersi. – Wydaje mi się, że ona wcale tego nie chce. Chociaż oczywiście mogę się mylić – dodałam prędko, żeby nie sprawić mu przykrości.

Westchnął przeciągle, zakładając nogę na nogę. Wodził wzrokiem za mną, śledząc moje położenie. Co chwilę rozchylał usta, chcąc coś powiedzieć. Jednak za każdym razem się powstrzymywał. Jakby szukał idealnego sposobu na przedstawienie swojego stanowiska.

– Będę z tobą w stu procentach szczery – uprzedził mnie, uśmiechając się gorzko. – Lily jest kanadyjką. Przyjechała tutaj, żeby zarobić trochę pieniędzy. Zależy jej również na obywatelstwie. Wychodząc za mnie, mogłaby skrócić czas oczekiwania.

 Przystanęłam na moment, skupiając na nim swoje zdziwione spojrzenie. Rozczapierzyłam usta, przez chwilę zapominając o oddychaniu. Ten facet kompletnie oszalał! Aż tak ją kochał, że zgodził się na biały ślub? To niedorzeczne!

– Popierdoliło cię?! – jęknęłam nienaturalnie wysoko. Nadal nie mogłam opanować zaskoczenia, które powoli ustępowało miejsca irytacji. Już się nie dziwiłam, dlaczego chłopcy stwierdzili, że to głupi pomysł. – Steve, jak ktoś się dowie o wszystkim, to pójdziesz siedzieć!

Czułam, jak krew pulsuje mi w głowie. Nie potrafiłam uspokoić nerwów. Nie, kiedy mój przyjaciel dobrowolnie chciał się wpakować za kratki. Czy on do reszty zwariował?

– Spokojnie. – Wyciągnął dłonie w geście kapitulacji, ostrożnie wstając z kanapy. – Kochamy się z Lily. Obywatelstwo to tylko tak przy okazji. Vicky, nie masz się o co martwić.

Zaśmiałam się ironicznie, kręcąc głową. Ten człowiek nie potrafił zidentyfikować największego problemu. Miłość do tej dziewczyny kompletnie go zaślepiła. Zrobiło mi się żal Stevena. To był porządny człowiek, tylko trochę pogubiony.

– Co powiedzieli inni? – spytałam głosem wypranym z emocji, spuszczając wzrok i skupiając go na pustej butelce po Danielsie, która stała na ławie.

Podszedł bliżej, zatrzymując się około pół jarda ode mnie. Zaczekał chwilę z odpowiedzią. Najwidoczniej nie była ona dla niego łatwa do przyswojenia.

– Powiedzieli, że ona mnie nie kocha – odparł z kpiną, uśmiechając się cwaniacko. – Ale oni się nie znają – wmawiał sobie.

Podniosłam głowę, darząc go troskliwym spojrzeniem. Zrobiło mi się jeszcze bardziej żal tego chłopaka. Lily krzywdziła go bardziej niż ja Chrisa, a mimo to nadal pragnął wziąć z nią ślub.

– Och, Steven! – westchnęłam, podchodząc bliżej. – Zasługujesz na kogoś lepszego – stwierdziłam, opierając głowę na jego ciepłej klatce piersiowej.

Nie wiadomo dlaczego, łzy zaczęły napływać mi do oczu. Zazwyczaj nie byłam aż tak empatyczna. Teraz jednak nie potrafiłam tego kontrolować. Chwyciłam za brzegi jego koszulki, odruchowo je mnąc. Chłopak ostrożnie położył dłoń na moich plecach, przyjemnie je gładząc. Chciał mnie pocieszyć.

– To ja powinnam pomagać tobie, a nie ty mi – zaśmiałam się, podnosząc głowę i ocierając policzki. – Martwię się o ciebie, Stevie. Nie chcę, żeby ona cię skrzywdziła.

– Vicky, Lily to chodzący anioł. Nie skrzywdziłaby nawet muchy – zapewniał mnie, nadal przejeżdżając opuszkami palców wzdłuż mojego kręgosłupa.

– Taka poczciwa Mely – zaśmiałam się gorzko, pociągając nosem.

– Kto? – spytał, ściągając brwi.

Odsunęłam się od niego, przeczesując włosy palcami. Tłumaczenie mojego toku myślenia mogło trochę potrwać. Oszczędziłam mu tego, uśmiechając się niewyraźnie.

– Nieważne. – Pokręciłam głową, wymijając go. – Lepiej pójdę pogadać z Axlem. Jest u siebie?

Chłopak pokiwał głową, obserwując każdy mój ruch. Szybkim krokiem pokonałam schody, aby zniknąć z jego pola widzenia. Musiałam zająć myśli czymś innym. Głowienie się nad ślubem Stevena wcale mi nie pomagało.

Po cichu zakradłam się pod drzwi, które prowadziły do pokoju Rose’a. Przez szparę pomiędzy futryną a ścianą wydobywała się nikła smuga ciepło żółtego światła. W środku znajdowała się ciemna postać, która wyglądała przez okno. Westchnęłam głęboko, otwierając szerzej drzwi. Nie zareagował. Weszłam do pomieszczenia, niemal na palcach podążając w stronę mężczyzny. Położyłam dłoń na jego ramieniu, chcąc w ten sposób zwrócić na siebie jego uwagę. Bezskutecznie.

– Steven mi o wszystkim powiedział – zaczęłam, z trudem przełykając ślinę. – Tak mi przykro. – Przejechałam dłonią po jego ciele, zatrzymując się na łopatce.

Wybrałam najbardziej oklepane słowa, za późno gryząc się w język. Powinnam inaczej to rozegrać. Jednak nie byłam na to przygotowana. Nie spodziewałam się, że Axl aż tak zareaguje na wiadomość o eksmisji.

– Najgorsze, że nic nie mogę zrobić – mruknął ściszonym, nieobecnym głosem. – Ten chuj wiedział jak nas załatwić – zaśmiał się gorzko. Zauważyłam, jak zaciska w dłoniach szklankę z whiskey. Przez chwilę bałam się, że zaraz zostanie z niej tylko drobny mak. – Udało mu się. Axl Rose czuje się bezsilny.

Doskonale go rozumiałam. Sama wielokrotnie miałam podobne chandry. Wiedziałam, że wtedy należy działać instynktownie. Tak też zrobiłam. Oparłam głowę o jego plecy, przejeżdżając palcami wzdłuż jego kręgosłupa. Zadrżał, jednak nawet nie spróbował się odwrócić.

– Nie potrzebuję litości – prychnął. – Zwłaszcza od ciebie.

– To tak jak ja – zauważyłam, wprawiając go w dekoncentracje.

Spuścił głowę, wodząc wzrokiem po zaśmieconym parapecie. Westchnął, odstawiając szklankę z trunkiem.

– Tylko, że ty nie będziesz musiała mieszkać pod mostem – zauważył, odsuwając mnie od siebie.

Zrobiłam krok do tyłu, myśląc, że się obróci. Tak też zrobił. Opuściłam kąciki ust, widząc jego zaniedbaną twarz. Cienie pod oczami, podobnie jak kilkudniowy zarost dodawały mu lat. Już nie przypominał tego przebojowego rockmena. Raczej upodobnił się do typowego menela.

– Ty też nie będziesz musiał – wyszeptałam, czując jak mój głos się łamie. Spojrzał na mnie pytająco. – Zabieram cię do siebie – wypowiedziałam te słowa z trudem.

Działam wbrew podjętym wcześniej decyzjom. Nie po to kilka miesięcy temu wyprowadziłam się z Hell House i związałam się z Chrisem, żeby teraz zapraszać do siebie Axla. Chciałam się od niego odciąć, bo mnie skrzywdził. Cierpiałam przez tego dupka. Mimo to ot tak potrafiłam mu wybaczyć. Nie chciałam, żeby wylądował na bruku. Nie zależało mi na nim, ale nie mogłam go traktować jak mojego wroga. W końcu nim nie był. Przyjaźniliśmy się, a przynajmniej tak mogłam to nazwać.

– Chyba źle cię zrozumiałem – mruknął, podchodząc bliżej.

Czułam jak moje serce niebezpiecznie zaczyna galopować. Biło na alarm, że miałam się cofnąć. Z powrotem przenieść tę rozmowę na właściwy grunt. Zamiast tego odruchowo przygryzłam wargę.

– Chcę, żebyś ze mną zamieszkał – odparłam niepewnie, czując jak mój oddech się spłyca.

Moje nogi wydawały się być z waty. Z trudem na nich stałam. Miałam wrażenie, że zaraz się przewrócę, jeśli mnie nie przytrzyma.

– Jesteś tego pewna? – spytał, nieumyślnie unosząc brew.

Zrobił jeszcze jeden krok, znajdując się już zupełnie blisko mnie. Nadal nic nie zrobiłam. Stałam tam, zatracając się w jego szmaragdowych tęczówkach. Robił ze mną, co chciał. Nawet już mój mózg zaczął krzyczeć, żebym zrobiła unik. Ja jednak przestałam go słuchać. Oblizałam spierzchnięte usta, podczas gdy on ułożył ręce na moich biodrach. Nachylił się nieznacznie, opierając podbródek o moje czoło.

– Drżysz – zauważył, odgarniając kosmyk włosów z mojej twarzy.

Chciałam jakoś zareagować, ale było już za późno. Musnął swoimi wargami moje, a ja odruchowo oddałam pocałunek. Pieścił językiem moje podniebienie, a ja dałam mu na to zgodę. Powstrzymałam się przed wpleceniem palców w jego lekko przetłuszczone włosy. Gdybym to zrobiła, wszystko mogłoby pójść za daleko.

Nie chciałam, żebyśmy wylądowali w łóżku. Jednak zapomniałam, jak on na mnie działał. Otwierał wszelkie blokady, dając w prezencie pożądaną rozkosz. Pociągał mnie fizycznie. Pragnęłam jego ciała, ognistego dotyku pieszczącego moją nagą skórę. Moje zmysły działały wbrew mnie. Był moim narkotykiem. Nie potrafiłam zbudować z nim normalnej relacji i zarazem nie potrafiłam też odmówić jego pieszczotliwym gestom.

Odsunęłam się od niego, oblizując wargi. Smakowały whiskey, podobnie jak jego oddech. Nie spuszczałam z niego wzroku, który przepełniony był wyrzutami sumienia. Miałam żal, głównie do siebie. Złamałam daną sobie obietnicę. Miałam mu nie ulegać.

– Nie powinniśmy… – zaczęłam drżącym głosem, ale mi przerwał.

– Nie kochasz go – stwierdził, uśmiechając się triumfalnie. – W innym przypadku nie pocałowałabyś mnie. Przyznaj, twoje ciało tęskniło za moim dotykiem. Tylko ja potrafię cię zaspokoić.

Chciałam skłamać, ale nie mogłam. Nienawidziłam sposobu, w jaki na mnie działał.

– Ciebie też nie kocham – przyznałam, zaciskając zęby.

To była czysta prawda. Moich uczuć nie dało się nazwać miłością. Nie tęskniłam za nim, nie przeszkadzało mi, kiedy zaliczał kolejną panienkę. Miałam daleko gdzieś, co o mnie myślał. Nawet nie przepadałam za spędzaniem czasu w jego towarzystwie. Jednak pomimo tego wszystkiego nie potrafiłam przejść obojętnie wobec jego dotyku. Pragnęłam go, za co nienawidziłam siebie z całego serca. Zbyt szybko i za łatwo mu ulegałam. Ale próbowałam z tym walczyć. Dlatego nie zgodziłam się na układ z seksem bez zobowiązań. Paradoksalnie, tym właśnie był nasz związek, chociaż nie umieliśmy się do tego przyznać. Budowaliśmy cegiełki zaufania i pozornej szczerości. Łudziliśmy się, że uczucie przyjdzie z czasem, ale tak się nie stało. Oszukiwaliśmy się, tkwiąc w błędnym kole. Ciemnym, zgubnym zaułku.

Zaśmiał się przenikliwie, wywołując ciarki na moim ciele. Nie był w nastroju na potyczkę słowną, ale jednocześnie nie chciał odpuścić. Założył ręce na piersi, opierając się o skraj parapetu.

– A kogo ty kochasz? – wyrzucił ze zgorzknieniem. W jego głosie słychać było kpinę.

Ugryzłam się w język, zanim odpowiedziałam na jego pytanie. Nie czułam potrzeby spowiadania mu się z moich uczuć. Patrzyłam na niego z pogardą, ale mimo to nie potrafiłam zrobić kroku w tył i odejść. Zbyt silnie na mnie oddziaływał.

– No właśnie, ty kochasz tylko siebie – stwierdził oschle.

Jego słowa jeszcze przez chwilę wybrzmiewały w moich uszach. Czyżbym aż tak zgorzkniała?

^* Melanie Hamilton bohaterka książki Margaret Mitchell i filmu Victora Fleminga Przeminęło z wiatrem

^** Scarlett O’Hara  –ıı–

❤❤❤❤❤

6 do końca