72. All we do is think about the feelings that we hide

                Po mieszkaniu rozległ się głośny dźwięk dzwonka. Nawet nie kwapiłam się, żeby wstać i sprawdzić, kto przyszedł. Byłam święcie przekonana, iż to Axl. W końcu od kilku dni widywałam jedynie jego.

                – Otwarte! – zawołałam lekko zachrypniętym głosem, upijając kolejny łyk wódki. Powoli przyzwyczajałam się do jej okropnego smaku.

                Musiałam chwilę poczekać, zanim mój gość pojawił się w kuchni, gdzie siedziałam na stole i pusto wyglądałam przez okno. Jednak kiedy już się zjawił, obróciłam się niechętnie. Chciałam spojrzeć mu prosto w oczy, wyłudzić tym jakąś reakcję. Wiedziałam, że Axl miał swoje granice i wcześniej czy później powiedziałby coś więcej niż oschłe cześć, będę u siebie. Aczkolwiek na to musiałam jeszcze trochę poczekać.

                Ku mojemu zdziwieniu stał przede mną nie kto inny jak Rosie. Wyglądała na zakłopotaną, jakby kompletnie nie przemyślała swojej decyzji. W rękach trzymała kaszmirowy sweterek, który z nerwów zaczęła miąć. Prawie w ogóle się nie zmieniła. Nadal miała delikatne rysy twarzy i zdrowo zarumienione policzki. Nie widać było po niej zmęczenia, które wynikało z posiadania małego dziecka.

                – Cześć – przywitała się nieśmiało, podczas gdy ja nadal milczałam, jakbym była w jakimś transie.

                Pokręciłam ostrożnie głową. To się nie działo. Czyżbym już miała halucynacje wywołane zmęczeniem? Przecież ona nie chciała mnie znać. A teraz? Przyszła i to chyba z własnej woli.

                – Co ty tutaj robisz? – spytałam nieobecnym głosem, subtelnie marszcząc czoło. Nie rozumiałam całej tej sytuacji.

                Dziewczyna przełknęła z trudem ślinę, spuszczając wzrok na swoje dłonie. Milczała przez chwilę. Jakby zastanawiała się, czy aby na pewno podjęła dobrą decyzję. Jej niepewność ani trochę nie wprowadzała mnie w konsternację czy zniecierpliwienie. Ostatnie wydarzenia kompletnie wyprały mnie z wszelakich emocji. Stałam się obojętnym robotem, który wegetuje z dnia na dzień.

                Podniosła głowę, obdarzając mnie troskliwym spojrzeniem. Uśmiechnęła się niewyraźnie, jednocześnie podchodząc nieco bliżej.

                – Chciałam sprawdzić, czy wszystko z tobą w porządku – odparła z trudem, zakładając kosmyk włosów za ucho.

                – Bywało lepiej – burknęłam, uśmiechając się gorzko.

                Spuściłam głowę, opierając dłonie o brzegi stołu. Nie chciałam o tym rozmawiać. Nie chciałam o niczym rozmawiać. Zdecydowanie bardziej wolałam milczeć.

                Usłyszałam jej z gracją stawiane kroki, by po chwili móc lepiej poczuć zapach jej waniliowych perfum. Codziennie starała się dbać o szczegóły.

                – Mogę się dosiąść? – spytała, pochylając się i wskazując palcem na kawałek blatu, na którym stał alkohol.

                Pokiwałam głową z aprobatą, niechętnie odkładając trunek na bok. Próbowałam unikać jej spojrzenia. Nienawidzi cię, sprowadza ją tutaj wyłącznie litość i dobre serce, wmawiałam sobie.

                – Axl mi o wszystkim powiedział – zaczęła z trudem, opierając lekko drżącą dłoń na moim ramieniu. – Tak mi przykro.

                Prychnęłam ironicznym śmiechem, podnosząc głowę, aby spojrzeć przed siebie. Jej litość była co najmniej zbędna. Do tej pory jako tako radziłam sobie bez niej.

                – Tego, że mogłam umrzeć, czy że facet, którego kocham, nie chce mnie znać? – Uśmiechnęłam się ironicznie. Te słowa brzmiały w moich ustach co najmniej bezsensownie. Nadal wypowiadałam jej z trudem.

                – Twierdzi, że tak będzie lepiej…

                – Widzisz to lepiej, bo ja jakoś nie – przerwałam jej, zaczynając bawić się palcami.

                Przejechała dłonią wzdłuż mojego ramienia, następnie odkładając ją na poprzednie miejsce. Miły gest z jej strony nie wywołał u mnie żadnej reakcji. Zero. Jakbym stawała się zimnym, nieczułym głazem.

                – Dlaczego chciałaś się zabić? – zmieniła temat, starając się, aby jej głos zabrzmiał bardzo delikatnie.

                Po raz kolejny uśmiechnęła się przekornie.

                – Nie chciałam się zabić. Nie wiem, dlaczego to zrobiłam. Nie pamiętam – wytłumaczyłam, po raz pierwszy od dłuższego czasu zerkając na nią. Wyglądała na jeszcze bardziej przybitą.

                – Ale to nie to tak cię męczy? – dociekała, chociaż zapewne domyślała się prawdy.

                Pokręciłam przecząco głową, wzdychając przy tym. Już od dawna nic nie wydawało się aż tak trudne.

                – Czasami za późno zdajemy sobie z czegoś sprawę – zaczęłam, z trudem wypowiadając kolejne słowa. – Szczególnie jeśli kogoś kochamy.

                – Vicky, jeszcze nie jest za późno – skarciła mnie, marszcząc czoło. – Wszystko się ułoży, zobaczysz.

                – Wiesz, co jest najgorsze? Nie moje cierpienie czy obojętność. Zawiodłam Axla. To mnie najbardziej boli.

                – Jak on to przyjął? – drążyła temat niczym specjalnie zatrudniony detektyw.

                – Po tym, jak przyznałam, że kocham jego przyjaciela, a on wypalił, iż tak naprawdę nigdy nie przestał czegoś do mnie czuć, nie najlepiej. Jestem nad wyraz okropna, nie sądzisz? – zaśmiałam się gorzko, czekając na jej reakcję.

                – Nie mów tak – skarciła mnie po raz kolejny, tarmosząc moje ramię. – Nie skrzywdziłaś go celowo. Przecież wiedział, że go nie kochasz.

                – Chyba lepiej było mu znieść, że zostanę panią Pittman niż to, że jestem nieszczęśliwie zakochana. Miłość platoniczna jest do bani.

                – Skąd wiesz, że on nie odwzajemnia twoich uczuć?

                Zamilkłam na chwilę, odczuwszy swego rodzaju wewnętrzną pustkę. Tą samą, która spotkała mnie tamtego feralnego dnia.

                – Bo ma dziewczynę, bo nie chce mnie znać, bo już nigdy go nie spotkam. Mam wyliczać dalej? – spytałam, posyłając jej spojrzenie przepełnione smutkiem.

                – Może to dlatego, że nie zna całej prawdy?

                – To jeszcze o niczym nie świadczy – zauważyłam, spuszczając głowę. – Tak samo jak twoja wizyta – dodałam po chwili, patrząc na nią spode łba. – To miłe, ale nie potrzebuję litości.

                Uśmiechnęła się pogodnie, nieznacznie zaciskając dłoń na moim ramieniu.

                – Każdy popełnia błędy, ale tylko nieliczni umieją przebaczać. Byłaś i jesteś moją przyjaciółką. Uzmysłowiłam to sobie, kiedy doszło do mnie, że mogłaś umrzeć. To byłaby ogromna strata – przyznała, nieznacznie marszcząc czoło.

                Uśmiechnęłam się z trudem, opierając głowę na ramieniu blondynki. Dziewczyna odwzajemniła ten gest, przenosząc dłoń na moją łopatkę, jakby w ten sposób próbowała dodać mi otuchy.

                – Przepraszam – mruknęłam, zaciskając usta w wąską linię. – Gdybym wiedziała, że to wszystko tak się skończy…

                – Nie wracajmy do tego, proszę – wtrąciła, nerwowo przymykając powieki. Ewidentnie drażnił ją ten temat. – Ważne, że teraz wiele rzeczy się wyjaśniło.

                – Co masz na myśli? – spytałam beznamiętnie. Jakoś nie zauważyłam tego faktu.

                Zapadła chwilowa cisza, podczas której Rosie nerwowo oblizywała usta. Myślała, jak to wszystko ująć w słowa.

                – Był wczoraj u mnie Duff – westchnęła z trudem, wywołując u mnie zaciekawienie. – Rozmawialiśmy dużo.

                – Wróciliście do siebie? – wypaliłam, marszcząc brwi.

                Zachichotała, zakładając kosmyk włosów za ucho.

                – Nie, ale jest między nami lepiej. Twoja próba samobójcza, ślub Stevena. To wszystko dało nam wiele do myślenia. Życie jest ulotne i szkoda go marnować na zbędne kłótnie – wyjaśniła, mimowolnie się uśmiechając.

                Poczułam dziwne ciepło na sercu. Dobrze, że przynajmniej w jej życiu zapanował względny porządek. Cieszyło mnie to, jednak nadal pozostawałam rozdarta przez własne problemy.

                – Mówiłam ci już, że nie wiem, jak to się stało – wypomniałam jej. – Wcale nie chciałam się zabić.

                – Przepraszam – mruknęła, opierając policzek na mojej głowie. – Już do tego nie wracam.

                – Świetnie – prychnęłam. – Przynajmniej tyle mam z głowy.

                – Co zrobisz z Chrisem? – spytała z zaciekawieniem.

                Westchnęłam głęboko, próbując zebrać myśli. Miałam już gotowy plan, jednak mówienie o nim przychodziło mi z trudem. Musiałam skrzywdzić kolejną osobę, która chciała dla mnie dobrze…

                – Jak tylko wróci, to wyprowadzę się stąd. Wyjaśnię mu wszystko i przeproszę. Pewnie nie będzie chciał mnie znać, ale nie mogę zrobić inaczej. – Uśmiechnęłam się gorzko, subtelnie kiwając głową. – Nie chcę mu dawać złudnych nadziei. Myślę, że zrozumie. Gorzej z Axlem – dodałam, mimowolnie opuszczając kąciki ust.

                Przejechała dłonią po mojej łopatce, próbując mnie pocieszyć.

                – Będzie dobrze. Przecież już dawno postawiłaś sprawę jasno. Nie ma prawa mieć pretensji do ciebie – stwierdziła kojącym głosem, który dodatkowo mnie uspokajał.

                – Co nie oznacza, iż nie czuję się winna. On nawet nie chce ze mną rozmawiać. Wydaje się, że to wszystko go przerosło.

                – Dlatego to ty musisz pierwsza wyciągnąć rękę na zgodę. Zagadaj go i jakoś to wyjaśnicie.

                – Gdyby to było takie proste… – mruknęłam ironicznie.

                – Będzie, jak już zakończysz fazę moje życie nie ma sensu. Musisz się ogarnąć. Jestem tu między innymi po to, aby ci w tym pomóc – wyznała. – Koniec użalania się.

                – Nie użalam się – burknęłam. – Zastanawiam się, co dalej.

                Zaśmiała się, szczypiąc mnie w ramię.

                – Tu nie ma nad czym się zastanawiać. Chłopcy za niedługo będą mieć tydzień wolnego. Z tego co wiem, Izzy zamierza wyjechać wtedy do Arizony. Musisz z nim szczerze porozmawiać, zanim to zrobi – oznajmiła dumnie, jakby już wcześniej opracowała cały ten plan.

                – Lepiej będzie jeśli przestaniemy się kontaktować. Po prostu zapomnij o mnie i spróbuj na nowo ułożyć sobie życie – zacytowałam jego słowa. – Poza tym w Phoenix mieszka rodzina Hope. Na pewno jedzie do Arizony właśnie z nią.

                Westchnęła głośno. Wydawało się, że nie przemyślała tego drobnego szczegółu.

                – Myślisz, że on naprawdę kocha ją a nie ciebie? – spytała nieco zmartwionym głosem.

                Uśmiechnęłam się gorzko. Chciałam, żeby było inaczej. Jednak nawet przez chwilę nie łudziłam się, że mnie kochał. W końcu od zawsze byłam dla niego tylko małą siostrzyczką. Nic więcej. Dopiero teraz to zaczęło boleć i to bardzo.

                – Gdyby tak nie było, wszystko potoczyłoby się inaczej – przypomniałam, z trudem przełykając ślinę. – Tę walkę przegrałam. Teraz muszę godnie to przyjąć i zastanowić się co dalej.

                – Biedna Victoria – jęknęła z żałością, gładząc mnie po plecach.

                – Będzie dobrze – przywołałam jej słowa. – Kiedyś mi przejdzie. A potem wyjadę. I tak już nic mnie tutaj nie trzyma.

                – Dokąd? – spytała, próbując ukryć smutek.

                – Jeszcze nie wiem – przyznałam zgodnie z prawdą. – Zobaczymy, co przyniesie jutro.

💗💗💗

3 do końca 😉