21. You're my best friend

Sen to było coś, czego potrzebowałam. Już dawno tak długo nie spałam. Przekręciłam się na drugi bok, kiedy usłyszałam pukanie do drzwi.

  - Proszę - wymruczałam nie otwierając oczu.

  - Mówiłem, że będzie spała, żebyśmy przyjechali później - usłyszałam głos Duffa.

  - Nie śpię - powiedziałam jeszcze zaspanym głosem i podniosłam się, aby usiąść na łóżku.

Przetarłam oczy i ziewnęłam. Spojrzałam na moich przyjaciół. Rosie od razu usiadła na krześle, które poprzednio zajmował Chris.

  - Tak strasznie się o ciebie bałam - złapała moje ręce i zaczęła nimi potrząsać. Na jej twarzy malowała się troska.

Steven i Duff zabrali krzesła z poczekalni i postawili je koło blondynki. Ponieważ zajmowałam salę jednoosobową, moi goście nie szokowali nikogo swoim wyglądem i zachowaniem.


  - Nie wyglądasz najlepiej - skomentował perkusista. - Jak się czujesz?

Serio wszyscy będą mi zadawać w kółko to samo pytanie?

  - Dobrze - chciałam poprawić się, ale poczułam bólu. Na mojej twarzy pojawił się grymas, a ja cicho syknęłam.

  - Właśnie widzę - zaśmiał się. - Tak w ogóle to wszyscy za tobą tęsknimy. Lena obwinia się, że nie zawiozła cię wczoraj do szpitala, Slash zastanawia się, czy nadal gniewasz się na niego, Rosie umierała z nerwów, a z kolei Duff stwierdził, że jeśli jesteś w ciąży z Axlem to go ukatrupi. Z kolei ja nie miałem z kim porozmawiać. Nikt tak jak ty mnie nie rozumie. Chciałem pogadać z Izzym, ale on wydaje się być, jakby nieobecny. Nawet Puszek tęskni.

  - Kim jest Puszek? - zapytałam.

  - Przygotuj się na długą opowieść Stevena - ostrzegł mnie McKagana, po czym sam się zaśmiał.

  - Wczoraj, po tym jak mnie zostawiłyście na Sunset, poszedłem do Whisky się napić. Zamówiłem w barze butelkę Danielsa i zająłem wolne miejsce przy stoliku. Po chwili dosiadła się do mnie piękna, cytata blondynka. Postawiłem jej drinka, pogadaliśmy. Później pojechaliśmy do niej...

  - Oszczędź mi szczegółów! - pokręciłam głową i spojrzałam na niego z przerażeniem.

  - Spokojnie - uśmiechnął się. - Nie zamierzałem ci o tym opowiadać. Może kiedyś sama przekonasz się, jak to jest - puścił mi oczko.

  - Lepiej nie.

  - Wracając do tematu. Okazało się, że jest zwykłą dziwką i musiałem jej zapłacić. Skubana wyłudziła ode mnie moje ostatnie oszczędności, przez co musiałem wracać pieszo. Kiedy tak szedłem do Hell House, usłyszałem jakieś miauczenie. Rozejrzałem się. Nic, pustka. Na szczęście w porę dostrzegłem duży, zielony śmietnik. Z ciekawości zajrzałem do środka. Siedział tam mały, czarny kotek. I tak poznałem Puszka. Zrobiło mi się smutno i wziąłem go ze sobą. Chłopaki na początku trochę się wkurzali, ale potem dali sobie spokój. Opowiadałem mu sporo o tobie. Wiesz, chyba cię polubił.

  - Cieszę się. Już nie mogę się doczekać, kiedy go poznam.

  - Serio? - jego oczy, aż się zaświeciły.

  - Nie - wzruszyłam ramionami. - To był sarkazm. A co tam u ciebie Rosie?

Dziewczyna założyła kosmyk włosów za ucho. Uśmiechnęła się i popatrzyła wymownie na Duffa. Chłopak odwzajemnił jej gest, po czym złapał jej dłoń. Patrzyli sobie w oczy i zapomnieli o reszcie świata.

  - Halo? Jestem tutaj - pomachałam ręką w ich kierunku.

  - Zbliżyliśmy się z Duffem - odpowiedział po chwili.

  - Jesteście parą?!

  - Raczej najlepszymi przyjaciółmi - poprawił mnie basista. - Nic więcej. Przynajmniej na razie.

  - Taa - zaczął Steve. - Przyjaźń z kobietą, nie ma nic gorszego. Potrafią godzinami gadać o jednym, kupować milion takich samych koszulek, codziennie odwiedzać kosmetyczkę i obgadywać wszystkich chłopaków z okolicy. Nie dziękuję - prychnął pod nosem.

  - Steven?

  - Tak Vicky?

  - Zostaniesz moją psiapsiółą - wszyscy poza Adlerem wybuchli śmiechem.

  - Ty to co innego. Ale moja odpowiedź brzmi: nie. Nie zamierzam z tobą obgadywać Axla. Masz od tego Rosie - wskazał palcem na blondynkę.

  - Zapamiętam to Steve - powiedziałam i zmrużyłam oczy. - A co tam z zespołem?

  - Duff, teraz twoja kolej na opowieści. Mnie już gardło boli - odpowiedział perkusista i spojrzał wymownie na McKagana.

  - To mniej mów - skomentował blondyn. - Ostatnio słyszeliśmy o jakieś Hope, która byłaby w stanie nas wypromować. Axl i Izzy obiecali się tym zająć, ale najpierw musimy coś nagrać i jej to zanieść. W ogóle to planujemy koncert w Whisky, ale to jak już wyzdrowiejesz - te słowa skierował już do mnie.

  - To miłe, że się tak o mnie troszczycie, ale nie musicie ze względu na moją chorobę przekładać koncert - na mojej twarzy pojawił się delikatny uśmiech.

  - Vicky, nasz wokalista siedzi za kratkami. Bez niego nie zagramy - zaśmiał się pod nosem.

  - No fakt.

  - Dobra chłopaki - Rosie wstała z krzesła. - Nie będziemy ci już przeszkadzać. Prześpij się.

  - Ale... - zaczął Steven, ale blondynka uciszyła go posyłając mu piorunujące spojrzenie.

  - Nie chce mi się spać - powiedziałam.

  - Powinnaś odpoczywać - stwierdził basista. - Zaglądniemy jutro.

Pomachali mi i wyszli. Opadłam bezwładnie na łóżko. Co ja tu mogę robić? Chyba zanudzę się na śmierć. Spojrzałam na białą szafkę nocną, która stała obok. Leżała na niej najnowsza gazeta. Pewnie Chris zadbał o to, żebym miała co czytać. Ostrożnie wyciągnęłam rękę w jej stronę i po chwili dostałam to, co chciałam. Przeglądnęłam pierwszą stronę. Widniał na niej obszerny artykuł o jakimś znanym biznesmenie. Z nudów zaczęłam go czytać. Okazało się, że ten mężczyzna nazywa się John Smith i jest właścicielem znanej marki długopisów. Opowiada o tym, jak zaczynał od zera i po wielu trudach udało mu się dojść na szczyt. Wciągnięta, jednym tchem przeczytałam całość. Nie powiem, bardzo mnie zainspirował. Pokazał, że życie nie jest kolorowe i zastawia na nas wiele pułapek. Grunt to się nie poddawać i robić swoje. Odłożyłam gazetę na bok i zamknęłam oczy. Zaczęłam myśleć o moim życiu. Chris tak się o mnie troszczy. Może powinnam dać mu szansę?

  - Mogę? - usłyszałam znajomy damski głos.

Spojrzałam w stronę drzwi. Zobaczyłam tam Lenę, która trzymała w dłoniach jakąś siatkę. Wyglądała, jakby nie przespała nocy. Brak makijażu, niechlujnie związane włosy.

  - Jasne.

Czarnowłosa usiadła na krześle i zaczęła wyciągać rzeczy z torebki. Kilka soków, jakieś owoce. Chyba wszyscy przynoszą to bliskim, którzy są w szpitalu. Uśmiechnęła się i spojrzała na mnie. Patrzyła się przez chwilę i zbierała myśli.

  - Nawet się nie pytam, jak się czujesz. Na pewno bywało lepiej - zaśmiała się. Jedyna nie zadała tego pytania.

  - Tu się z tobą zgadzam w stu procentach. Chociaż na razie nie wiem, co mi jest.

  - Lekarze robią badania. Musisz trochę poczekać - była zbyt spokojna.

  - Staram się. Ty też nie wyglądasz najlepiej. Co jest?

  - Martwię się o ciebie. Boję się, że możesz być w ciąży...

  - Raczej nie - próbowałam uśmiechnąć się. - Chociaż ta opcja nie byłaby taka zła, patrząc na to, co faktycznie może mi być.

  - Będzie dobrze -złapała i ścisnęła moją dłoń. - Jesteś silna i dasz sobie radę - po jej policzku spłynęła łza.

  - Nie płacz - otarłam samotną łzę. - Potrzebuję waszego wsparcia, a nie płaczu - uśmiechnęłam się.

  - Masz rację - pociągnęła nosem. - Muszę się ogarnąć. Idę, a ty się prześpij.

  - Życie jest zbyt piękne, żeby je przespać - rzuciłam, kiedy opuszczała salę.

Wypuściłam głośno powietrze. Znowu zostałam sama. Wtuliłam głowę w poduszkę. Chyba tylko ona mi została. Przez chwilę rozmyślałam o tym wszystkim. Muszę odciąć się od przeszłości i zacząć żyć od nowa. Nawet nie wiem, kiedy znalazłam się w objęciach Morfeusza....


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

No kochani, dzisiaj rozdziały krótsze, ale jest mały spamik ;) Wgl myślałam o założeniu fanpage'a/stronki na fb odnośnie opowiadania. Co o tym sądzicie? Btw zapraszam na następny rozdział ;) Będzie tam coś, czego jeszcze nie było.