29. My new ''friend''?

W końcu nadszedł ten dzień. Mój pierwszy wieczór w nowej pracy. Jakoś mnie to nie cieszy. Cóż, może nie będzie tak źle?

Wzięłam szybki prysznic i stanęłam przed otwartą szafą. W co ja się ubiorę? To jest chyba dylemat każdej kobiety. W końcu postawiłam na małą czarną na ramiączkach i wysokie, czarne szpilki, czyli to co zawsze. Pomalowałam powieki czarnym cieniem, wytuszowałam rzęsy i podkreśliłam usta czerwoną szminką. Przeczesałam włosy szczotką i zostawiłam je rozpuszczone. Ostatni raz spojrzałam w lustro. Wyglądałam tak, jak powinnam, czyli jak dziwka. Zacisnęłam usta w wąską linię i zabrałam torebkę oraz ramoneskę. Zamknęłam drzwi na klucz i ruszyłam w stronę najbliższego przystanku autobusowego.

Wysiadłam niedaleko Hell House. Było dość chłodno, poza tym byłam bardzo poddenerwowana. Dlaczego ja to robię? Co kawałek słyszałam pogwizdywanie i niemiłe komentarze skierowane w moją stronę. Czułam się niekomfortowo i najchętniej zapadłabym się pod ziemię. Przyspieszyłam nieco i starałam się nie zwracać uwagi na innych, co nie było takie proste. Niby droga nie była długa, ale wydawała się nigdy nie kończyć. W końcu dotarłam pod dom chłopaków. Chwilę się wahałam, po czym stwierdziłam, że nie ma już czasu na ucieczkę. Delikatnie uchyliłam drzwi i weszłam do środka. Gunsi siedzieli na kanapie w salonie i najwidoczniej jamowali. Slash i Stradlin grali coś na gitarach akustycznych, Rose próbował coś śpiewać, a Duff zapisywał wszystko na kartce. Tylko Steven siedział nieprzejęty i układał kostkę Rubika. Oczywiście na stole leżały puste butelki sprzed tygodnia, jak i te otwarte dosłownie przed chwilą. Najwidoczniej chłopcy nie potrafią tworzyć na trzeźwo. Od razu, jak mnie zobaczyli, zrobili sobie małą przerwę.


- Hej. Jestem gotowa - przywitałam się.

Adler przerwał na chwilę wykonywaną czynność, popatrzył na mnie, uśmiechnął się i pomachał do mnie, po czym znowu wrócił do układania kostki. Reszta rzuciła tylko oschłe cześć i zabrali się za opróżnianie Danielsa ze szklanek. Ostatnio zaczęli kulturalniej pić, co mnie nieco zdziwiło.

- Slash, tak jak się umawialiśmy, pójdziesz dziś z Victorią. Pamiętaj, aby mieć ją na oku - rzucił basista i wyszedł po coś do kuchni.

Zdziwiłam się i podążyłam za nim. Nie miałam ochoty wychodzić nigdzie z Hudsonem. Wiem, że mają te swoje zasady, ale kto powiedział, że będę się do nich dostosowywać. Stanęłam w progu i zauważyłam, jak blondyn wyjmuje z lodówki pudding czekoladowy. No tak, przecież nie miał im kto ugotować czegoś bardziej odżywczego. Chłopak wyciągnął łyżeczkę z szuflady i usiadł przy stole, po czym zabrał się do konsumpcji deseru.

- Dlaczego nie mogę iść z Izzym albo Stevenem? - zapytałam.

- Po pierwsze, to ja tutaj decyduję, a po drugie, bo idziesz ze Slashem - rzucił nawet nie patrząc w moim kierunku.

- Nadal nie odpowiedziałeś na moje pytanie.

- Skarbie - posłał mi czarujące spojrzenie. - Pracujemy. Potrzebujemy zebrać materiał, bo udało nam się w końcu umówić na rozmowę z Hope. Przykro mi, ale Izzy i Steven są nam potrzebni.

- A wasz gitarzysta prowadzący nie? - zapytałam oburzona. - Poza tym Popcorn nie robi nic pożytecznego - zauważyłam.

Oblizał łyżeczkę i włożył ją do kubeczka, który odłożył na stół. Ostrożnie podszedł do mnie. Poczułam ciarki na ciele i gwałtownie zrobiłam krok do tyłu. Niestety trafiłam na ścianę. McKagan lekko się uśmiechnął, po czym objął mnie w pasie i przysunął twarz bliżej mojej tak, że czułam na szyi jego oddech.

- Kochanie, Slash już zrobił swoją robotę, a Adler jeszcze może się nam przydać. Albo grzecznie z nim pójdziesz, albo ukarzemy cię za nieposłuszeństwo, a tego chyba nie chcesz - wyszeptał mi do ucha.

- Nie zrobicie tego - wysapałam. Mój oddech był lekko przyspieszony, poza tym czułam się niekomfortowo i miałam ciarki na całym ciele. Dlaczego on tak na mnie działa?

- Oczywiście, że nie chcemy cię skrzywdzić, księżniczko, ale nie dajesz nam wyboru - jego głos był niezwykle przenikający.

- Zgadzam się - powiedziałam niemal bezgłośnie i przełknęłam ślinę. Zamknęłam oczy i próbowałam przestać o nim myśleć. Chciałam, żeby się ode mnie odsunął.

Poczułam, jak chłopak zabiera swoją rękę i oddala się od mojej twarzy. Otworzyłam oczy i spojrzałam na blondyna, który jakby nic siedział przy stole i kończył jeść kolację.

- Miłego wieczoru Vicky - posłał mi pogodny uśmiech.

Zdziwiłam się. Dlaczego oni się tak zachowują? Bez słowa zostawiłam basistę samego w kuchni i wróciłam do salonu, w którym Stradlin i Rose coś razem pisali, a Adler i Hudson grali w karty.

- To już nie układasz kostki? - zapytałam perkusisty.

- Już jest ułożona - rzucił, nie odrywając wzorku od kart.

Spojrzałam na stolik i zdziwiłam się. Blondyn miał rację. Leżała tam ta sama kostka Rubika, którą się wcześniej bawił, tylko była już ułożona. Chyba muszę bardziej w niego wierzyć. Wzięłam pierwszą szklankę z brzegu i wypiłam resztkę alkoholu, która się w niej znajdowała. Musiałam się jakoś znieczulić.

- Ej, to było moje! - oburzył się Rudzielec.

- Ups... - delikatnie się uśmiechnęłam, wkładając w to cały swój urok osobisty. Może uda mi się go troszkę załagodzić i nie wybuchnie złością.

- Z tobą... - rzucił i przewrócił oczami. - Jeszcze się rozliczymy... - posłał mi uśmieszek cwaniaczka.

- Chciałbyś...

- No a jak. Coraz bardziej działasz mi na nerwy, Edwards.

- I vice versa, Rose.

- Panie Rose... - poprawił mnie.

- Nie jestem twoją własnością! I nie będę grała w te twoje głupie gierki! - oburzyłam się.

- One nie są głupie, misiaczku - zmrużył oczy i uśmiechnął się szerzej.

- Są.

- Wcale, że nie.

- Tak.

- Nie.

- Tak.

- Nie.

- Ta...

- Przestańcie! - wykrzyczał wkurzony Mulat. - Vicky, zbieraj się. Wychodzimy.

Gitarzysta podniósł się z kanapy i wyszedł na zewnątrz. Zachichotałam pod nosem. Rose też się zaśmiał. Tylko nasi towarzysze nie zwrócili uwagi na zaistniałą sytuację i nadal wykonywali swoje czynności, tylko tym razem Steven układał pasjansa.

- Do zobaczenia, chłopcy - pożegnałam się i lekko się uśmiechnęłam.

- A gdzie całus na pożegnanie - zapytał Axl i uniósł brew do góry.

- Nie zasługujesz, palancie - rzuciłam i obróciłam się na pięcie.

- Oj Vicky, Vicky, jesteś niegrzeczną dziewczynką. Lepiej spotulniej, bo jeszcze mogę być nieprzyjemny - usłyszałam na koniec.

A czasami już taki nie jesteś? Jakoś zbytnio nie przejęłam się jego groźbą. Wyszłam z Hell House i dołączyłam do Slasha, który czekał na mnie na podjeździe.

- No ile można na ciebie czekać? - zapytał i rozłożył ręce.

- Chciałam się pożegnać. Przepraszam. Gniewasz się na mnie? - zrobiłam maślane oczka.

- Chyba nie potrafiłbym - powiedział z uśmiechem na ustach i zarzucił mi rękę na ramię.

- Weź to - zaakcentowałam każde słowo i popatrzyłam się na niego wymownym wzrokiem.

- No dobra - zabrał rękę i uniósł dłonie w geście poddania. - Mogłabyś być milsza - dodał na koniec.

- A wy tacy jesteście?

- Vicky, skończmy ten temat, jeśli chcesz żyć z nami w zgodzie - skwitował.

Przewróciłam oczami i żwawym krokiem ruszyłam w kierunku przystanku, zostawiając Ukośnika z tyłu. Po chwili się ogarnął i dołączył do mnie. Oboje podążaliśmy chodnikiem śmiejąc się i opowiadając sobie dziwne historie. Znowu czułam się, jakbym spędzała czas z przyjacielem...

Tego wieczoru udaliśmy się do Roxy. W środku było już sporo osób, toteż zajęliśmy wolne miejsca przy barze. Slash zamówił dla nas drinki, dla mnie tradycyjnie Sex on the beach, a dla siebie Margaritę.

- Denerwuję się - stwierdziłam w pewnym momencie i zaczęłam stukać palcami o blat.

- Skarbie, wszystko będzie dobrze. Pamiętaj, że jestem tutaj i jakby coś się działo to masz mnie wołać, a ja już pokażę temu gościowi, gdzie jest jego miejsce - uspokoił mnie gitarzysta, jednocześnie głaszcząc mnie po plecach.

Mimowolnie się uśmiechnęłam. Nie ma co, Hudson wiedział, jak mnie pocieszyć. Wzięłam łyka trunku i spojrzałam prosto w czekoladowe oczy Mulata.

- Dzięki - rzuciłam.

- Ale za co? - zdziwił się.

- Za to, że mnie wspierasz w trudnych chwilach.

- No wiesz, mała, mam w tym swój interes - zaśmiał się. - Poza tym uważam cię za przyjaciółkę, a przyjaciele się wspierają.

- Tak - mruknęłam i przyłożyłam usta do czarnej słomki.

Chciałam, żeby było jak dawniej, żebym znowu mogła traktować ich, jak najbliższe mi osoby. Oni naprawdę się starają i troszczą się o mnie. Chyba na razie nie potrafię. Cały czas myślę o tym, kim dla nich teraz jestem. Dlaczego to wszystko musi być tak skomplikowane?

- Slash - próbowałam zacząć.

- Słucham?

- Obiecaj, że nigdy nie będziesz agresywny, że nie pokażesz swojego drugiego ja.

- Vicky, przecież wiesz, że nie chcemy cię skrzywdzić - przypomniał mi.

- Wiem, ale obiecaj mi to - spojrzałam na niego błagalnym wzrokiem.

- Skoro chcesz. Obiecuję - powiedział i uśmiechnął się. - Lepiej?

- Nawet nie wiesz jak - odwzajemniłam jego gest.

Poczułam ulgę. Spróbuję im na nowo zaufać. Oczywiście tylko wtedy, jak będą mili. Wiem, że to oni podejmują decyzję, ale nie dam sobą pomiatać i muszą o tym wiedzieć.

Wyciągnęłam z torebki paczkę Marlboro, z której wyjęłam jednego papierosa i wsadziłam go do ust, po czym podałam resztę w stronę mojego towarzysza.

- Chcesz? - zapytałam w miarę wyraźnie.

Chłopak wyciągnął jedną fajkę i oddał mi opakowanie, które następnie schowałam. Odpalił papierosa, po czym podał mi zapalniczkę, abym mogła zrobić to samo. Zaciągnęłam się dymem i próbowałam się zrelaksować, podczas gdy gitarzysta wyruszył na poszukiwanie popielniczki. Chciałam już mieć wszystko za sobą. Szybki numerek i będę mogła wrócić do siebie. Po chwili mój towarzysz wrócił razem ze swoją zdobyczą, nad którą strzepnęłam fajkę.

- Jak długo będę musiała jeszcze czekać? - zapytałam podczas, gdy on pociągał papierosa.

- Widzisz tego faceta? - wypuścił dym i wskazał za moje plecy.

Odwróciłam się i spojrzałam w tamtym kierunku. Na dużej, czarnej kanapie siedział młody mężczyzna. Miał krótkie, brązowe włosy i kilkudniowy zarost. Był niezwykle przystojny i też trochę ode mnie młodszy. Ubrany był w granatową koszulę, której dwa pierwsze guziki były rozpięte. Z wyglądu trochę przypominał Chrisa. Siedział sam przy stoliku, na którym stały dwa kieliszki z czerwonym winem. Zorientował się, że mu się przyglądam. Spojrzał na mnie i posłał mi przyjacielski uśmiech. Odwróciłam się w stronę baru i dokończyłam drinka.

- Może i widzę - rzuciłam krótko, znowu zaczynając bawić się palcami.

- Czeka na ciebie. Eddie go przysłał.

- Od kiedy mój ukochany szef wybiera mi klientów?

- Od zawsze. Przecież nie musimy cały czas tego robić, dlatego Eddie czasami przejmuje pałeczkę.

- Slash, to jest jakiś małolat - skwitowałam patrząc z politowaniem na mojego towarzysza.

- No i? - wzruszył ramionami.

- Nie sądzisz, że może coś jest nie tak? Zazwyczaj tacy mają dziewczynę, a nie korzystają z usług prostytutek - zauważyłam.

- Żabko, przesadzasz - uśmiechnął się. - Dasz radę - poklepał mnie po plecach.

- Skończcie z tymi zwierzątkami, bo się porzygam - wystawiłam mu język.

- Przecież to lubisz, rybko - zaśmiał się.

Palnęłam go w ramię, a gitarzysta zaczął udawać, że spada z krzesła. Niestety Hudson jest trochę niezręczny i naprawdę zaliczył bliskie spotkanie z podłogą, na co wybuchnęłam histerycznym śmiechem.

- Nie śmiej się ze mnie - oburzył się Mulat.

- Nie mogę - złapałam się za brzuch.

- To przynajmniej pomóż mi wstać, a nie stoisz jak kołek!

Pokręciłam głową i podałam rękę Ukośnikowi, ale on zamiast wstać, pociągnął mnie na dół. Teraz oboje siedzieliśmy na zimnej podłodze i śmialiśmy się wniebogłosy, kompletnie nie zwracając uwagi na innych, którzy dziwnie się na nas patrzyli. Po chwili ogarnęłam się i wstałam, a następnie się otrzepałam. Mój towarzysz zrobił to samo. Staliśmy koło baru i uśmiechając się, patrzyliśmy sobie prosto w oczy.

- Victoria...

- Tak, Slash?

- Wiesz, że powinnaś do niego iść - oznajmił.

- A już było tak miło... - wypuściłam głośno powietrze i założyłam ręce na piersi.

- Nie przesadzaj. Raz, dwa i po wszystkim. Na pewno nie będzie tak źle - próbował mnie pocieszyć, ale nie za bardzo mu wychodziło.

- Nie pomagasz. Poza tym, dlaczego wy myślicie tylko o kasie? Jesteście egoistami i materialistami.

- Ale i tak nas kochasz - cmoknął powietrze.

- Fu... - skrzywiłam się.

- Tak po przyjacielsku - poprawił się.

- Hmm... - udawałam, że się zastanawiam. - Raczej, nie.

Mulat momentalnie posmutniał, ale nie zwróciłam na to uwagi. Prędzej, czy później mu przejdzie. Obróciłam się na pięcie i podeszłam bliżej chłopaka, który na mnie czekał. Od razu, kiedy mnie zauważył, zaczął się uśmiechać.

- Hej, mogę się dosiąść? - zapytałam, próbując oczarować go swoją osobą. Załatwię to szybko i bezboleśnie.

- Jasne - zajęłam miejsce obok bruneta. - Niech zgadnę, panna Edwards?

- Brawo Sherlocku. A ty, jak się nazywasz?

- Greg Collins. Miło mi cię poznać Victorio.

- Wystarczy Vicky. Wzajemnie - uśmiechnęłam się.

Chłopak podał mi kieliszek z winem. Chwilę wahałam się, czy go wypić. No bo w sumie, to mógł tam czegoś dosypać. Tylko po co, skoro i tak pójdę z nim do łóżka? A może nie chce mi zapłacić? Nie, raczej wygląda na bogatego. Niepewnie wzięłam łyk trunku, po chwili chłopak zrobił to samo.

- Czym się zajmujesz? - zapytał.

- Serio, jeszcze się nie domyśliłeś? - zdziwiłam się. Czyżby Eddie mu nie powiedział?

- Chodzi mi, czy robisz coś poza tym... - poczuł się zakłopotany.

- Puszczaniem się na prawo i lewo? Tańczę, ale raczej taniec towarzyski niż pole dance - rzuciłam oschle.

- Fajna pasja. Może mnie też kiedyś nauczysz tańczyć - zaśmiał się.

- O co ci chodzi?! - zapytałam oburzona. - Nie możemy tego od razu zrobić i po kłopocie?

- Nie zamierzam cię wykorzystać - powiedział spokojnym głosem. - Po prostu chcę cię lepiej poznać. Sądzę, że w środku jesteś naprawdę wyjątkową osobą, a tylko na zewnątrz sprawiasz wrażenie opryskliwej laski - złapał moją dłoń, ale szybko ją zabrałam.

- Ale po co? Nie możesz sobie znaleźć normalnych przyjaciół?

- Skrzywdziłem kogoś i teraz chcę to nadrobić - nagle posmutniał.

- No to może pogadaj z tą osobą, a nie ze mną? - nie wiem dlaczego, ale miałam go dosyć.

- Za późno...

Wytrzeszczyłam oczy. Czy on kogoś zabił? Mam nadzieję, że nie bo jakoś nie mam ochoty zadawać się z mordercą. Przypomniałam sobie najgorszą chwilę w moim życiu. Może nie powinnam go zbyt pochopnie oceniać?

- Przepraszam, nie wiedziałam... - próbowałam nadrobić moje niewłaściwe zachowanie. - Może opowiesz mi coś o sobie?

- A co chcesz wiedzieć? - zapytał i pociągnął łyk wina.

- Co robisz?

- W chwili obecnej zrobiłem sobie gap year, ale za rok zamierzam pójść na studia. Jak na razie pracuję w firmie wujka i pomieszkuje w jego mieszkaniu, ponieważ on wyjechał do Anglii.

- Fajnie ci - skomentowałam przekręcając placami nóżkę od kieliszka. - Ja niestety nie mam tak kolorowo...

- Daj spokój - położył dłoń na mojej łopatce. - Na pewno nie jest tak źle. Vicky, to tylko stan przejściowy...

- Wiesz co, Greg? Nie rozmawiajmy o mojej pracy, bo brzydzę się tym, ale obiecaj mi, że będziemy się częściej spotykać. Potrzebuję takiej odskoczni - popatrzyłam prosto w jego szare oczy.

- Jasne - odparł i delikatnie się uśmiechnął. - Będę męczył cię swoją osobą w każdy twój wolny wieczór, aż będziesz mnie miała dość.

- Wątpię - zaśmiałam się. - To co, za nas? - podniosłam kieliszek do góry.

- Za nas.

Chłopak zrobił to samo i stuknęliśmy się kieliszkami, po czym oboje upiliśmy podobną ilość trunku.

- Opowiedz mi coś pozytywnego o sobie - poprosił, po czym oparł głowę o rękę, której łokieć leżał na blacie.

- Skoro chcesz - poprawiłam włosy i próbowałam zebrać myśli. - Czasami za bardzo dbam o innych - pomyślałam o Gunsach, ale natychmiast wyrzuciłam ich z mojej głowy. - Staram się łatwo nie poddawać, lubię zawierać nowe znajomości i nie lubię opowiadać o sobie - zaśmiałam się.

- Okay, rozumiem - wyciągnął ręce w geście poddania. - W takim razie porozmawiajmy o trunkach - powiedział i obrócił w palcach kieliszek.

- Spoko - uśmiechnęłam się.

Siedzieliśmy z dobre dwie godziny i rozmawialiśmy o niczym. Nawet się nie spodziewałam, że Greg może być tak fajnym facetem. W dodatku świetnie się z nim pije. Opróżniliśmy razem butelkę wina, którą zamówił. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś się spotkamy. Przy nim udaję mi się zapomnieć o codziennych problemach, chociaż na chwilę poczuć się normalną dziewczyną...

Pożegnałam się z Collinsem i poszłam w stronę baru, gdzie siedział ledwo przytomny Slash. Pokręciłam głową i złapałam go w pół. Miał problem z poruszaniem się, przez co trudno mi było gdziekolwiek z nim pójść. Zapłaciłam barmanowi za zamówienie gitarzysty i jakoś powoli zaprowadziłam go do wyjścia. Na zewnątrz złapałam taksówkę, która zawiozła nas prosto pod drzwi Hell House. Ułożyłam Ukośnika na kanapie w pustym i ciemnym salonie. Kurde, oni nawet na noc nie zamykają drzwi. Wróciłam do pojazdu, którym dotarłam pod mój blok. Zapłaciłam kierowcy ostatnimi drobnymi, jakie posiadałam i ruszyłam w stronę mieszkania, uprzednio zdejmując szpilki, które już trochę mnie gniotły. Ostrożnie przekręciłam kluczyk w drzwiach i otworzyłam je. Moim oczom ukazał się niezwykły widok...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Co powiecie na nowe numerowanie rozdziałów? Uznałam, że cyfry rzymskie mogą stać się uciążliwe, jak dojdziemy do pięćdziesiątego rozdziału i wyżej. Tak, planuję aż tyle napisać ;) Wgl co sądzicie o Gregu, namiesza? Jesteście ciekawi, kogo skrzywdził i jak? Btw zdecydowałam się, że ''odtwórcą'' roli Collinsa będzie Robert Pattinson. Wybrałam go tylko z jednego względu - ma dużo zdjęć z Kristen Stweart (Victoria Edwards - przyp. aut.). Sądzicie, że ta znajomość to będzie coś więcej niż przyjaźń?  A co z Rosem? Może przestaną grać w ''głupie gierki'' i dadzą sobie kolejną szansę?  I czy GN'R uda się dogadać z Hope? Wszystkiego dowiecie się czytając kolejne rozdziały ;)

Postaram się jeszcze dzisiaj wrzucić Wam opis nowego bohatera ;)

To co, 2 komentarze i jedziemy dalej?

Do następnego ;)